Deel 2: Gaan met die banaan

Na het afleggen van ongeveer 2500 kilometer tijdens mijn eerste twee weken in Australië, heb ik mij bij een nieuwe stam aboriginalse gevoegd. Zij hebben hun kamp opgezet in het dorp Innisfail en noemen zichzelf de "Banana Family". Aboriginalse staan bekend om hun overmatig drankgebruik, zo bleek ook bij deze stam.  De locatie van het kamp blijkt weloverwogen. Deze ligt namelijk direct naast de lokale slijter. De Banana Family heeft mij vervolgens op traditionele wijze bij de gemeenschap gevoegd. Veel zuipen welteverstaan.

De eerste week bij de Banana Family was een schokkende ervaring. De naam van het hostel is Budget Backpackers. In eerste instantie zal je denken dat deze naam te danken is aan de goedkope overnachtingsprijs, maar niets is minder waar. Het hostel is zacht gezegd gebrekkig in onderhoud. De slaapkamers, keukens en badkamers zijn niet altijd even schoon. De matrassen zijn toe aan vervanging; Deze zijn niet meer in staat het gewicht van het menselijk lichaam op te vangen, wat leidt tot oncomfortabel contact met de metalen bedbodem. Gelukkig heb ik mijn bed kunnen upgraden met een extra matras, wat de nachtrust doet lijken op een dutje in een hangmat. Al met al erg budget dus.

Na een week wachten mocht ik beginnen met werken op een banana farm genaamd Zecchinati and sons. Een bijzondere farm, namelijk de kleinste uit de omgeving. Acht hectaren in totaal, terwijl de grootste farm zo'n 250 hectaren is. Ik ben dan ook de enige backpacker op deze farm. De grootste farm heeft er zo'n 50 rondhuppelen. De gebroeders Zecchinati zijn twee zeer vriendelijke heren, waar ik 14 weken lang voor zal werken. Na deze periode krijg ik namelijk recht op het aanvragen van een 2nd year visa. Mocht ik een tweede jaar in Australië willen doorbrengen is dat mogelijk.

Na het invullen van de belastingformulieren en de aanmelding van de Australische editie Boer zoekt Vrouw konden we aan de slag. Tenminste, dat dachten de Zecchinati brothers. Met mijn opleiding technische bedrijfskunde vertelde ik de heren dat er eerst een beschrijving van het primaire proces vereist was. Wellicht zag ik mogelijkheden tot procesoptimalisatie. Met succes: sinds ik aan het werk ben is het aantal kilo's bananen per week met 14,3% gestegen. Mij werd verteld dat dit met de veranderende weercondities te maken heeft, maar ik ben er van overtuigd dat mijn adviesen een groot aandeel in deze groeiende trend hebben. 

Wat wel direct in verband staat met deze veranderende weercondities, is de toenemende hitte en luchtvochtigheid. Dit is vooral te merken tijdens het "humpen". Humpen is het oogsten van de bananen. De bananen zitten in grote getalen vast aan een steel. Dit geheel wordt een bunch genoemd. Deze bunches wegen gemiddeld tussen de 40 en 60 kilo. Met minimaal 30°C sta ik ongeveer twee volle werkdagen de bananen van de bomen naar een trailer te sjouwen. Ik had mijzelf beloofd niet over het weer te klagen, maar deze belofte moet ik verbreken. Het fysiek zware werk in de hitte voelt af en toe als slavenarbeid. Ronald van Herberg Vlietzigt heeft ruim 4 jaar geprobeerd mij de definitie van hard werken bij te brengen, maar dit begrip heeft ondertussen een hele andere betekenis voor mij gekregen.

Na een lange dag werken worden alle Backpackers opgehaald met de minibus en teruggebracht naar het budgethostel. Dit voelt echt als thuiskomen, ondanks alle gebreken van de accomodatie. De hele Banana Family heeft er een dag lijden opzitten en is blij elkaar weer te zien. Er wordt gezellig met elkaar boodschappen gedaan, gekookt en nog even gekletst. Niet te lang allemaal, want de wekker gaat de volgende dag weer om 5 uur. Zo ligt iedereen rond 9 uur in zijn nest. Echter heeft niet iedereen hetzelfde aantal dagen per week. Waar een aantal al na 2,5 dag weekend hebben, zijn andere pas zaterdagmiddag klaar met de wekelijkse dienst. Ikzelf werk gegarandeerd drie dagen en krijg er hier en daar een dag of twee extra bij. Voor de portemonnee iets minder, maar het voelt heel lekker om je nog even om te draaien als de rest zich aan het klaarmaken is.

Vanaf donderdag zijn de meeste mensen vrij. Dat wordt gevierd, met drank. Het hostel slaat compleet om. In plaats van stilte rond de avonduren wordt er gefeest, gegild en gelachen. Elk weekend heeft iemand een leuke activiteit of thema verzonnen waar de hele Banana Family aan meedoet, zoals verkleedpartijtjes, uitstapjes en bijzondere drankspelletjes. Een groot gekkenhuis. De kater wordt bestreden met een bezoek aan het tropische strand, een frisse duik in het zwembad of een tripje naar de prachtige watervallen. Daarna is iedereen weer als vanouds. Beerpong kan weer worden klaargezet.

Ondertussen bevind ik me al acht weken tussen deze chaos. Dat is ruim op de helft van de beoogde veertien weken. Na kerst en nieuwjaar zijn er nog twee weken over om te werken. Dan is het tijd om het avontuur voort te zetten. Mijn vliegticket van 16 januari geeft Melbourne als bestemming aan. Hier ben ik van plan de Australische zomer door te brengen. De planning na Melbourne? Dat weet ik nog niet. Dat vind ik een van de mooiste dingen van het backpacken. Wat morgen brengt, zien we morgen wel. Eerst volop genieten van vandaag.