Deel 1: Aboriginals

Jaren lang heb ik rond gereisd met de caravan, samen met de Roma's uit het ouderlijk nest. Deze intrigerende levenswijze blijkt uiteindelijk niet aan mij besteed te zijn. Vader Roma besloot mij van het gezin af te stoten. Ik zou niet trouw zijn aan de tradities van de Roma's. Zo ging de aandacht uit naar het halen van een diploma, een zeer ongebruikelijke bezigheid binnen de gemeenschap. Ook weigerde ik uitgehuwelijkt te worden met de dochter van medereizigers Eddy en Denise. En nee, dan bedoel ik niet de dochter van gelijkwaardige leeftijd, die huidig door het Spaanse landschap trekt. Roma meisjes worden namelijk op zeer jonge leeftijd aan een man verbonden. Nee, niks voor mij. Deze tradities laat ik achter mij en besluit het avontuur down under aan te gaan.

Eenmaal aangekomen op Schiphol is het tijd om de familie gedag te zeggen. Mijn goede vriend Niels is vastbesloten mijn plaats in de Roma familie in te nemen. Zodra hij realiseerde dat mijn vertrek er aan zat te komen stopte hij met werken, een actie waar mijn vader zich goed in kan vinden. Ja, Niels was welkom bij het afscheidsritueel. Na een grondige knuffel met pa, ma en Dex deden Niels en ik een zeer mannelijke chest bump. De enige juiste manier om elkaar gedag te zeggen. Nu ben ik klaar om in het leven van de aboriginals te duiken.

Wat mij staat te wachten is een reis van maandag 14:15h tot woensdag 10:15h. Dit doe ik gelukkig niet alleen. Bij de gate ontmoet ik de overige Nederlandse aboriginals. Een hele leuke groep, bestaande uit 7 jagers en 14 verzamelaars. Tot het einde van de week zullen we met elkaar optrekken en er achter komen hoe de levenswijze van de aboriginals in elkaar steekt. 

Na de lange reis komen we aan in Sydney. Helaas niet met een al te goede nachtrust, maar dat mag de pret niet drukken. Gelijk na aankomst rijden we naar een mooi uitkijkpunt, waar we het Opera House en Harbour Bridge kunnen bewonderen en een groepsfoto nemen. Van gepaste afstand natuurlijk, want de wallen onder de ogen mogen niet zichtbaar zijn. We blijven niet te lang hangen, want wij aboriginals moeten snel door naar ons natuurlijke habitat: het hostel. Deze is gevestigd in Collaroy, een buitenwijk van Sydney tegen het strand aan en een directe busverbinding naar de binnenstad van Sydney.

De rest van de week bestaat uit een bezoekje aan het prachtige Blue Mountains National Park, het Featherdale Wildlife Park, een stadswandeling door Sydney en een dag surfen. Ik hoopte mijn ware talent in het surfen te vinden, maar tevergeefs. Vol goede moed had ik mijn GoPro meegenomen, om wat stoere beelden van mezelf te schieten. Deze zijn uiteraard uitgebleven.

Onze stam groeit in de eerste week sterk naar elkaar toe. Onderling worden de reisplannen besproken en zoeken de jagers en verzamelaars met gelijkwaardige plannen elkaar op. Afscheid nemen van elkaar blijkt moeilijk op dit punt, aangezien de helft van de groep besluit zich massaal naar Cairns te verplaatsen. Ikzelf heb mijn plannen gevestigd op het zo snel mogelijk vinden van een farm job. Vanuit waar ik dat doe maakt niet zo veel uit. Kim, een aboriginal waar ik naast zat in het vliegtuig en een kamer mee deel in Collaroy, is ook uit op het vinden van werk. We besluiten om samen te gaan zoeken en ons rustig aan noordwaarts te verplaatsen, aangezien Sydney rond deze tijd van het jaar nog behoorlijk fris is. Ik ben in staat een extra trui te kopen. Daar ben ik niet voor gekomen; We zetten de reis voort naar Newcastle.

Nog voor we de bus instappen richting Newcastle heeft Kim al een baantje gevonden als au pair op een caddle farm. Dat ging sneller dan verwacht. Zelf zoek ik door, stuur hier en daar een sollicitatie de deur uit en bel verschillende nummers op. Het blijkt wel dat je een beetje geluk moet hebben met het vinden van farm work. Als er ergens een positie vrij komt is deze al snel vergeven. Kim wordt door haar host family verwacht in Brisbane. We blijven dus niet te lang in Newcastle gevestigd.

Na een bezoek aan Fort Scratchley heeft Kim een lift naar Brisbane geregeld. We stappen in bij Stephen, een trucker van 43 jaar. Niet in zijn vrachtwagen helaas, maar wel een stoere legergroene Ford Territory. We zijn zo'n 11 uur onderweg, waarvan de helft van de tijd in het pikke donker. Ik zit voorin en probeer een gesprek met Stephen in stand te houden. Door z'n platte Australische accent is hij moeilijk te verstaan, maar ik blijf netjes knikken en lachen. Voor Kim, die achterin zit, is het al helemaal geen doen. Lief dat ze is, zoekt zij verder naar baantjes voor mij. Ineens is het raak. Ik kan beginnen op een bananenboerderij in Innisfail en moet zorgen dat ik er binnen 4 dagen ben. Op dit moment ben ik nog niet eens in Brisbane aangekomen en Innisfail ligt zo'n 1600km van Brisbane vandaan.

Na 3 dagen in Brisbane de toerist uit te hangen is het tijd om afscheid te nemen van Kim. Allebei vertrekken we naar ons nieuwe baantje. 3 dagen is veel te kort om Brisbane goed te verkennen dus ik kom zeker nog een keer terug. De route naar Innisfail leg ik af met de Greyhound bus. Een tour van 28(!) uur. Het is wel een comfortabele bus waarin ik 's nachts gewoon kan slapen.

Dat brengt het verhaal tot het heden. Tijdens de rit had ik genoeg tijd te doden, dus dit verhaaltje heeft de nodige aandacht gekregen. Ik denk dat ik nog nooit zo veel nieuwe dingen in zo'n korte tijd heb meegemaakt. Tot nu toe heb ik het onwijs naar m'n zin en kan niet wachten op de ervaringen die ik in het volgende deel kan beschrijven!